10 november bezocht JDK met een aantal jongeren uit de groepen Charlie en Delta de jeugdgevangenis Teylingereind.
Voor de jongeren was dit een bijzondere ervaring. Zij kregen van de anderen te horen hoe het er werkelijk aan toe gaat in zo’n instantie enweten ook zeker dat zij hier niet willen beland.
Maurice, mede eigenaar van het CEC gebouw deelt hieronder zijn ervaring.
‘Afgelopen vrijdag hebben wij samen met 8 kinderen een bezoek gebracht aan de jeugdgevangenis Teylingereind om daar tegen een team van kinderen uit de gevangenis een voetbalwedstrijd te spelen.
Bij de school en onderweg in de bus krijg je al een aardig beeld van de kinderen. Ze zijn aanwezig, dominant, scherp en snel in hun uitspraken, maar ook luisteren ze goed naar de meesters omdat ze het anders wel kunnen vergeten.
In de jeugdgevangenis namen ze het gebouw goed in zich op en maakte zich vervolgens klaar voor de voetbalwedstrijd.
In mooie tenues gestoken betraden ze het veld, welke was omringt met grote hekken, camera’s en hoge muren. Geen ontsnappen aan.
De mannen van de jeugdgevangenis hadden er zin in, het is 1 van de weinige extra activiteiten die ze meemaken binnen de gevangenis.
En dan zie je de transformatie. Weliswaar nog steeds licht ontvlambaar zie je dat sport verbroederd. Ogen beginnen te stralen, er wordt gelachen en gewerkt als team voor elkaar. Er wordt aangemoedigd, niet gezeurd tegen de scheidsrechter, er wordt genoten.
Na de wedstrijd worden er respectvol handen geschud en kun je in niets zien dat het hier om zware jongens gaat.
Er wordt weer omgekleed en wij vervolgens ons weg naar de kantine, de tegenpartij gaat weer terug naar hun celblok.
In de kantine wordt pizza en frisdrank geserveerd door 2 gedetineerden die gretig genuttigd wordt.
Vervolgens mogen er vragen gesteld worden. Eerst lacherig maar al snel wordt het ernst en blijven ze doorvragen.
1 ding is zeker aangekomen, hier wil je niet zijn.
Op de terugweg heb ik een mooi gesprek met Wisam. We hebben gelachen om de keiharde knallen van de tegenpartij die recht op hem afgevuurd waren. 2 daarvan kwamen recht in zijn gezicht maar hij verblikte of verbloosde niet, en al zeker ontplofte hij niet. Ik begreep dat hij al het nodige had meegemaakt en dat hij door JDK goede stappen zet. Hij gaat nu dagelijks na school naar JDK om te sporten omdat hij dan geen afleiding heeft en niet het verkeerde pad op gaat, zoals hij dat zelf aangeeft.
Het zijn pittige kinderen waarvan je zo door hebt dat het verkeerd kan gaan als ze niet begeleid worden. En dat doet JDK vol passie, want je moet stevig in je schoenen staan om deze kinderen goed en strak te begeleiden.
Ik vond het een eer om mee te mogen en vond het heel mooi om te zien wat deze activiteit met de kinderen deed.
Zou mooi zijn als JDK dit nog jaren zou kunnen doen; elk kind is de moeite waard en als je ze hiermee uit de problemen helpt is dat voor het kind en de maatschappij een prachtig geschenk.
Veel succes dan ook en op onze steun kun je rekenen.’